Τίποτε από όλα όσα συμβαίνουν τελευταία δεν μου κάνει εντύπωση. Με θλίβουν αλλά δεν μου κάνουν καμία εντύπωση. Ούτε η εκμετάλλευση μικρών κοριτσιών και αγοριών ούτε η κατάντια των ΜΚΟ ούτε η ευκολία με την οποία ένας αστυνομικός πυροβολεί ούτε ο χρηματισμός των βουλευτών. Γι’ αυτό και δεν αναλώνομαι στο να τα παρακολουθώ σε όλες τις ανατριχιαστικές τους λεπτομέρειες. Όλα αυτά είναι συμπτώματα ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος, για το οποίο όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Λόγω της αδιαφορίας μας, απότοκο της αστικής δημοκρατίας, όταν πρέπει να πάρουμε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Λόγω της ευκολίας με την οποία καταδικάζουμε, μένοντας μακριά από τους πραγματικούς αγώνες. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι κρίση ηθικών αξιών.…

Δεν ξέρω πόσοι και πόσες από τον δυτικό κόσμο, που πολύ εύκολα έχουμε τα λόγια, θα βγαίναμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε απέναντι σε ένα τόσο σκληρό καθεστώς, όπως αυτό του Ιράν. Πού βρήκαν τη δύναμη οι γυναίκες αυτές και διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους απέναντι σε αιώνες καταπίεσης; Φοβάμαι ότι όταν πάψουν να είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας, τις περιμένει ακόμη μεγαλύτερη καταπίεση. Σίγουρα με αγώνες βελτιώνεται η ζωή, ωστόσο, σε κάποια μέρη της γης αυτοί οι αγώνες κερδίζονται δύσκολα. Και γι’ αυτό, μόνο να τις θαυμάσουμε μπορούμε. Από μακριά και ασφαλείς.

Η υπόθεση του βιασμού της 24χρονης γυναίκας από τη Θεσσαλονίκη έχει ταξικό πρόσημο, όσο κι αν είναι μια πτυχή που δεν επισημαίνεται όσο πρέπει. Η διοργάνωση του πάρτι σε πολυτελές ξενοδοχείο με τη συμμετοχή πλούσιων γόνων επώνυμων οικογενειών αποκλείει εξ ορισμού όσους και όσες δεν ανήκουν και δεν ταιριάζουν με αυτόν τον κόσμο. Στα πάρτι αυτά προσκαλούνται νέες κοπέλες, συνήθως ευάλωτες, που αναμένεται να θαμπωθούν από τον πλούτο και να ενδώσουν σε οποιαδήποτε πράξη τους ζητηθεί. Αυτή τη διαστρεβλωμένη αντίληψη για τη συμπεριφορά των γυναικών και το σεξ δεν την έχουν βέβαια μόνο οι πλούσιοι. Υπάρχει, ωστόσο, μια βασική διαφορά με τους υπόλοιπους: θεωρούν ότι με τις γνωριμίες και τις…