Και τώρα τι;

Τίποτε από όλα όσα συμβαίνουν τελευταία δεν μου κάνει εντύπωση. Με θλίβουν αλλά δεν μου κάνουν καμία εντύπωση. Ούτε η εκμετάλλευση μικρών κοριτσιών και αγοριών ούτε η κατάντια των ΜΚΟ ούτε η ευκολία με την οποία ένας αστυνομικός πυροβολεί ούτε ο χρηματισμός των βουλευτών. Γι’ αυτό και δεν αναλώνομαι στο να τα παρακολουθώ σε όλες τις ανατριχιαστικές τους λεπτομέρειες. Όλα αυτά είναι συμπτώματα ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος, για το οποίο όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Λόγω της αδιαφορίας μας, απότοκο της αστικής δημοκρατίας, όταν πρέπει να πάρουμε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Λόγω της ευκολίας με την οποία καταδικάζουμε, μένοντας μακριά από τους πραγματικούς αγώνες. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι κρίση ηθικών αξιών. Αρκετά με την ηθικολογία. Γνωρίζουμε τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι καλό και τι είναι κακό. Αυτό που βιώνουμε είναι βαθιά πολιτικό. Είναι κρίση θεσμών. Και γι’ αυτό χρειάζεται μια γενναία ρήξη με καθετί οπισθοδρομικό και με όλες τις βεβαιότητες με τις οποίες πορευόμαστε.