“Ταξίδι στο κράτος” με ξεναγό τον Δ. Χριστόπουλο

Καιρό είχα να διαβάσω ένα βιβλίο ιδεών και να απολαύσω τόσο τη ζωντάνια της γραφής όσο και τη θεματολογία, που φαίνεται εκ πρώτης όψεως «βαριά» (αλλά δεν είναι). Με έναν λόγο που ρέει, ο συγγραφέας παίρνει θέση απέναντι σε αμφιλεγόμενα ζητήματα, όπως τι είναι έθνος, κράτος, δίκαιο, κυριαρχία, ατομικά δικαιώματα.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, Καθηγητής Πολιτειολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, πετυχαίνει μια «έντιμη υποκειμενική προσέγγιση» (όπως υπόσχεται ο ίδιος στην εισαγωγή) με όσο γίνεται πιο απλό και άμεσο τρόπο, χωρίς, ωστόσο, εκπτώσεις στη (δι)επιστημονική προσέγγιση των ζητημάτων. Γεγονός είναι ότι οι έννοιες που πραγματεύεται είναι σημαντικές και, πολλές φορές, ακανθώδεις.

Και, για να δώσω ένα παράδειγμα της γραφής του, παραθέτω το απόσπασμα στο οποίο σχολιάζει τη νομοθέτηση, το 2019, της δυνατότητας να ψηφίζουν οι απόδημοι Έλληνες από τις χώρες όπου ζουν χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν.

«Το δικαίωμα ψήφου από το εξωτερικό παραχωρήθηκε μόνο σε όσους έχουν ζήσει προηγουμένως στην Ελλάδα, και όχι σε όλους τους Έλληνες επί γης. Είναι εύλογο, καθώς εκ των πραγμάτων, οι εκτός επικράτειας πολίτες με την πάροδο του χρόνου χάνουν τους βιοτικούς δεσμούς τους με την κάποτε πατρίδα τους. Την ξεχνούν ή ενίοτε τη θυμούνται μέσα από τα γυαλιά της απόστασης ή της νοσταλγίας, που συχνά παραμορφώνουν την εικόνα. Οι νόμοι της κάποτε πατρίδας δεν επηρεάζουν τη ζωή τους. Το ζήτημα δεν είναι ότι «δεν ξέρουν» – ειδικά στην εποχή του ίντερνετ – τι συμβαίνει στην πατρίδα τους, αλλά το ότι δεν τους αφορά ή τους αφορά πολύ λιγότερο από αυτούς που ζουν στη χώρα. Και όταν λέμε «δεν τους αφορά», δεν εννοούμε ότι δεν τους ενδιαφέρει νοητικά ή συναισθηματικά, αλλά ότι δεν επηρεάζει τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Μια χαρά μπορεί να ξέρει τι γίνεται στο Καρπενήσι ο Ευρυτάνας μετανάστης που ζει στο Σικάγο. Ξυπνάει το πρωί – εδώ είναι ήδη απομεσήμερο – και ενημερώνεται φανατικά από τις τοπικές ιστοσελίδες. Δεν αρκεί όμως αυτό. Η πολιτική συμμετοχή δεν έχει ως προαπαιτούμενο γνώσεις αλλά το πραγματικό βίωμα του ανήκειν σε μια εδαφική κοινότητα. Αυτό το βίωμα είναι και το ηθικό θεμέλιο της συγκρότησης ενός λαού. Τα έθνη μπορεί να έχουν κάτι το «φαντασιακό» στη συγκρότησή τους, οι λαοί όμως όχι. Ακόμη και αν ένα τμήμα του λαού ζει εκτός του εδάφους του κράτους, ο λαός ως νομική κατασκευή είναι ασύλληπτος χωρίς έδαφος».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.